Deathloop maakt van herhaling een deugd

Ik zit ter eentje tijdlus gevangen dit najaar. Ijl elke dag lijkt op den voorgaande: ik rol uit leger, schrijf overheen games achter mijn laptop ter den woonkamer, stortbad tussendoor, train ter den sportschool, werkgelegenheid mijn avondeten zoals binnenshuis, ontspan met eentje spel of filmrolletje plus stap weer ter leger. Den volgende dag begint ie riedeltje weer, ad infinitum. Den enige verandering den afgelopen weken is dat ik noch meer zoals den sportschool vermag.

Noch enkel speel ik den titelrol ter mijn inherent Groundhog Day; ie voelt zowel nog ooit indien eentje voortzetting op eentje slaapverwekkende filmrolletje waar ik vroeger reeds ter schitterde. Dit najaar is namelijk eentje kopie van den vorige: nipt indien vorig schooljaar zijn er maatregelen getroffen wegens ie coronavirus tegen te gaan plus den druk op den zorg be te toestaan nemen. Ik begrijp dat wij allen onzerzijds lieve beentje voordat willen zetwerk wegens te promoten, maar daarom hoornschoen ik ie nog noch wieg te vinden.

Te 2020 waren lockdowns nog uniek, opzienbarend plus synoniem; dit najaar voelt ie indien eentje uiterst frustrerende herhalingsoefening zonder dezelfde opeenhoping op vooruitgang diegene mij er vorig schooljaar doorheen hielp. Den koek is op plus ik snak zoals iets dat ter den buurt komt van mijn oude leventje.

Waar diegene heruitzending mij den strot uit komt ter ie werkelijke leven, daarheen genoot ik er des te meer van ter Deathloop. Den marketing van den spel zorgde ervoor dat ik ie spel erbij lancering oversloeg – zowel dat wasgoed eentje herhalingsoefening: ik had welnu even voldoende nieuwtjes overheen den vele trailers pennen – maar uit verveling kocht ik Deathloop afgelopen november alsnog.

Mijn eerste uurtjes ter den spel waren desoriënterend. Deathloop heeft eentje vrij uniek uitgangspunt, waarin jij dezelfde dag telkens herhaalt totdat jij acht verschillende kopstukken op ie schiereiland Blackreef ter één dag weet wegens te leggen. Elke dag bestaat uit viertal dagdelen plus den spelwereld is opgedeeld ter viertal locaties – jij bezoekt er één vanaf dagdeel. Nep dat noch verwarrend voldoende is, gooit Deathloop jij meteen ter ie diepe zonder duidelijke uitleg plus moeten jij tussen den dagdelen doorheen eentje haastigheid ondoorgrondelijk menukaart zien te ontcijferen.

Hoewel den eerste twee uren van Deathloop daardoor kunnen wegdrijven, vermoeden ik dat ie eentje bewuste smaak wasgoed van ontwikkelaar Arkane wegens ie zo verwarrend mogelijk te maken. Na dit ‘intro’ begint ie spel den regels duidelijker uit te leggen plus ontvang jij zowel handvatten wegens jij verblijf eentje stuk prettiger te maken. Diegene handvatten bestaat uit speciale krachten diegene jij vrijspeelt doorheen bovengenoemde kopstukken te doodslaan, voorts eentje veelkleurig materiaal waarmee jij diegene krachten plus gevonden wapens kunt infusen, wegens zij mee te kunnen nemen zoals den volgende ‘loop’. 

Jouw leert spelenderwijs den speciale regels diegene geldt op Blackreef plus gaat daardoor steeds kundiger te werkgelegenheid. Waar jij ter ie start ie instinct hebt dat jij met erwten op vijanden schiet, groei jij binnenshuis den kortste omkeren uit totdat eentje noch te uitvallen moordmachine. Mee omdat jij jij wapenkamer aan wapens plus krachten bijschaaft, maar vooral zowel omdat jij den spelwereld indien jij zak leert weten.

Ik heb reeds vaker pennen overheen ie genot dat ik kras uit ie ‘inherent maken’ van eentje spelwereld – ie steeds huis doorzien van den verschillende routes plus locaties binnenshuis eentje spel – plus Deathloop trekt dit doorheen zoals ie uiterste. Er zijn namelijk maar viertal locaties plus doorheen ie concept van den spel visite jij diegene steeds maar weer weer. Op diegene wijze leer jij den veiligste routes uit jij schoolhoofd, waardoor jij jij steeds sneller plus zekerder verplaatst.

Zo kom jij uiteindelijk zowel achter den locaties waar den acht kopstukken zichzelf schuilhouden, plus begint den route diegene jij moeten afleggen voordat den ‘perfecte loop’ zichzelf steeds duidelijker be te tekenen. Dat den spel uiteindelijk den waan van vrijheid laat zeildoeken plus jij reeds dit kennisoverdracht via doelgerichte missies kunt achterhalen, doet watten mij betreft weinig be aan den voldoening diegene jij haalt uit dit veranderingsproces.

Zo rende ik aan ie start van den spel indien eentje kip zonder kop eentje waardig landhuis binnenshuis waar eentje vitaal feest worden gehouden, waardoor ik beschoten worden doorheen tientallen vijanden plus mijn mikpunt met gemakkelijkheid kon weggaan. Tegen ie einde van Deathloop wasgoed ik op den hoogte van eentje stiekeme route via eentje hol zoals den kelder van datzelfde landhuis, kende ik den favoriete opzoeken van mijn mikpunt wegens hem op den dansvloer te lokken plus schoot ik hem zonder problemen aan flarden, wegens weer even geruisloos den uitbraak ter te zetwerk. Op dat soort momenten waan jij jij eentje virtuele god.

Repetitie ter games vermag vervelen plus ontgoochelen, maar Deathloop tweedehands ie zo ter zijn voordeel wegens eentje boeiende ervaring te creëren diegene werkelijk met geen ander spel is te vergelijken. Daarbij zag ik binnenshuis eentje uur of achttien den aftiteling overheen ie scherm wentelen; precies lang voldoende wegens mij noch te irriteren aan den constante heruitzending. Dat vermag ik van ie dagelijks leven nu helaas noch zeggen.

Deathloop is verkrijgbaar voordat PlayStation 5 plus pc. Lees hier den Gamer.nl-recensie.